به بهانه شهادت امام على عليه السلام

مسجد، نماز، ترور: بالاخره به مسجد رفت،بر بالاى مناره قرار گرفت و آخرين اذان خود را با صداى بلند سرود،به صحن مسجد براى اداى نماز آمد.ابن ملجم به صورت دمرو خوابيده و شمشير خود را در وسط پا پنهان داشته بود.امام خفتگان در مسجد را بيدار كرد و از جمله ابن ملجم را. به نماز ايستاد،ركعت اول و دوم را خواند و در حين سر برداشتن از سجده شمشير زهر آلود ابن ملجم به همراه اين فرياد بر سر او فرود آمد كه لله الحكم لا لك يا على عليه السلام.امام عليه السلام بظاهر نماز را تمام كرد و فرمود:بسم الله و بالله و على مله رسول الله-فزت و رب الكعبه،به نام و ياد خدا و بر اساس آئين رسول خدا جان ‏مى‏ دهيم،قسم بخداى كعبه رستگار و راحت ‏شدم. سپس اين آيه قرآن را خواند : منها خلقناكم،و فيها نعيدكم و منها نخرجكم تاره اخرى4 شما را از خاك آفريديم و به خاك‏تان بر مى‏گردانيم و بار ديگر شما را از آن بيرون مى ‏آوريم. گويند جبرئيل در بين زمين و آسمان ندائى درداد كه همه مردم كوفه شنيدند: تهدمت و الله اركان الهدى... بخداى سوگند كه اركان هدايت ويران شدند،نشانه‏هاى تقوا فرو رفته و محو شدند،رشته محكم خدا گسيخت،پسر عم پيامبر به شهادت رسيد،على مرتضى كشته شد و بدبخت‏ترين بدبختان او را كشته است. عيادت‏ها و ديدارها: ابن ملجم پس از ضربه‏اى گريخت،ولى نتوانست ‏خود را مخفى كند و بظاهر از عمل خود گيج و مبهوت مانده بود و سرگردان در كوچه‏اى با همان شمشير خون آلود ايستاده بود به هنگامى كه از او پرسيدند كه تو چنين كردى چاره ‏اى جز اعتراف نداشت و بدين‏سان به زودى دستگير شد. امام را در پارچه ‏اى پيچيدند و به خانه بردند.دم در خانه اصرار داشت كه با پاى خود گام بردارد و وارد خانه شود،بدان خاطر كه دختركان و زنان پريشان خاطر نشوند و هراس برندارند.پزشك آوردند و او اثير بن عمر بن هانى و در جراحى زبده ‏ترين بود.زخم را گشود و بصورتى كه معمول آن روزگار بود آن را مورد بررسى قرار داد و مايوسانه گفت زخم عميق است و شمشير به مغز رسيده و زهر آلود هم بوده و بدين‏سان اميد بهبودى نيست. مردم براى عيادت آمدند. برخى دريافتند كه شير براى او مناسب است،براى امام عليه السلام شير آوردند كمى نوشيد و الباقى را به فرزندان داد كه براى اسير و زندانى خود ببريد.درد شديدتر و چهره امام زردتر مى ‏شد.گاهى به اغما مى ‏رفت،زيرا ضربه ابن ملجم به محل ضربه عمرو بن عبد ود فرود آمده و مصيبت را دو چندان كرده بود.و زردى چهره فراگير شده بود بحدى كه رنگ صورت به رنگ دستمال زردى كه بر سر او بسته بودند درآمده بود.فرزندان از زنده ماندنش نوميد شده بودند و بدين خاطر همه اعضاء خانواده به دورش گرد آمدند. وصايا: امام گاهى كه بهوش مى ‏آمد. فرزندان و خويشان را مورد وصيت قرار مى ‏داد، نوع وصايا متعدد و گوناگون است. بخشى از وصايا درباره قاتل خود بود و مى ‏فرمود: به او غذا بدهيد و او را سيراب كنيد اگر زنده ماندم خود ولى دم خود هستم اگر مردم و خواستيد قصاص كنيد ضربه ‏اى به ضربه ‏اى او را مثله نكنيد و براى قتل من حمام خون راه ميندازيد...5. بخشى ديگر از وصايا متوجه فرزندان بود. حسن جان صابر باش،حسين من زندگى پرماجرائى خواهى داشت.عباس من در معاونت ‏برادرت بكوش،از محمد (حنفيه) هم مواظبت كنيد او هم پسر پدر شماست،او را دوست دارم، زينبم، عونم، جعفرم...همه شما را به تقوا و صبر و شكيبائى سفارش مى‏ كنم،از پراكندگى بر حذرتان مى ‏دارم...6. كم كم رمق از او رفت،پلك چشمها به هم آمد،جوهر صوت خاموش مى ‏شد و آخرين كلماتى كه از او شنيده شدند اين بود:اشهد ان لا اله الا الله و اشهد ان محمدا عبده و رسوله...7. و بدين‏سان امام از دنيا رفت و از شصت و سه سال زندگى پر رنج و توام با انجام وظيفه رها شد. شب وفات: او 30 سال پس از وفات رسول خدا صلى الله عليه و آله و فاطمه زهرا عليها السلام زنده بود. در زمان مرگ به گفته شيخ مفيد 63 سال و 2 ماه و 7 روز داشت.وفاتش در شب يكشنبه 21 ماه رمضان سال چهل اتفاق افتاد كه شب قدر بود و شبهاى قدر بر خلاف تصور عده ‏اى از جاهلان پس از وفات امام عليه السلام ايجاد نشد و امرى بود كه حتى قبل از اسلام سابقه داشته و در اسلام هم بر آن صحه گذارده شده بود.و بر حسب اتفاق و شايد هم مقدراتى شب ضربه خوردن و شهادت امام عليه السلام با آن شبها مصادف شده بود. بفرموده امام مجتبى عليه السلام او در شبى از دنيا رفت كه موسى عليه السلام در آن شب از دنيا رفت، عيسى در آن شب به آسمان عروج كرد، قرآن در آن شب نازل شد.درود و رحمت‏ خدا و رسول و فرشتگان و همه پاكان و صديقين و شهدا به روان او باد.